Biczowanie, Droga krzyżowa, Ukrzyżowanie – TAK Bóg umiłował świat (por. J 3,16). W Wielkim Tygodniu rozmyślamy o wszystkim, co kryje się za tym szczególnym TAK. Jak wielkie jest miłosierdzie Boga Ojca poświęcającego Syna dla mego zbawienia! Jak niezwykła jest miłość Jezusa oddającego za mnie życie! Jak ogromna jest moc Ducha Świętego, w której się to dokonuje! Każdy z nas jest owym sługą, któremu Pan darował dziesięć tysięcy talentów (por. Mt 18,24.27). Jeden talent to ponad 342 kg złota. Ktoś obliczył, że darowana suma to około 50 miliardów złotych. Właśnie tyle otrzymujemy od Boga. Tyle Jego miłości, błogosławieństwa, łaski, przebaczenia, mocy… Jakżeż nie przyjąć, nie dziękować ? Jakżeż nie wyspowiadać się, nie pójść do Komunii, nie być na Rezurekcji? Jakżeż nie wierzyć?

 

 

      Przypominam, bracia, Ewangelię(…) – mówi do nas św. Paweł. - Przez nią również będziecie zbawieni, jeżeli ją zachowacie…Piekło Verdun to wynik odrzucenia Ewangelii, a nie jej zachowania. Odrzucenia Pana Jezusa, który mówi: Ja jestem drogą i prawdą, i życiem. Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej jak tylko przeze Mnie. Gdybyście Mnie poznali..
      Papież Franciszek, przygotowując nas do coraz bliższych ŚDM, napisał: Każdy z nas jest owym synem, który zmarnował swoją wolność, idąc za fałszywymi bożkami, iluzjami szczęścia i wszystko utracił. Ale Bóg o nas nie zapomina (…). Jest ojcem cierpliwym, zawsze na nas czeka! Szanuje naszą wolność, ale zawsze pozostaje wierny.

 

Oto Ja sam będę szukał moich owiec i będę miał o nie pieczę. Na dobrym pastwisku będę je pasł. Zagubioną odszukam, zabłąkaną sprowadzę z powrotem, skaleczoną opatrzę, chorą umocnię, a tłustą i mocną będę ochraniał (por. Ez 34,11- 16)
          To nasze ostatnie ewangeliczne spotkanie przed wakacjami. Wielu wyruszy na urlopy, wczasy, wycieczki... Poznamy nowych przyjaciół, nawiążemy szereg znajomości. Gdzieś tam czeka na nas Dobry Pasterz, który chce: Poprowadzić nad wody, gdzie mogę odpocząć, orzeźwić moją duszę.
Powiedzie mnie po właściwych ścieżkach przez wzgląd na swoją chwałę.
Niczego mi nie braknie (por. Ps 23).
         Czy znajdziemy dla Niego czas? Papież Franciszek pyta w orędziu na tegoroczny ŚDM: A czy ty, drogi chłopcze, droga dziewczyno, poczułeś kiedykolwiek na sobie to spojrzenie pełne nieskończonej miłości, która, pomimo wszystkich twoich grzechów, ograniczeń, upadków, wciąż ci ufa i z nadzieją patrzy na twoje istnienie? Czy jesteś świadomy, jak wielka jest twoja wartość w planie Boga, który z miłości oddał ci wszystko? Bóg ma Serce, a Miłość to Jego imię. Miłość, która jest cierpliwa, łaskawa, wszystko potrafi znieść. Jest tak potężna, że potrafi czekać. Andrea Bocelli, najpopularniejszy tenor świata, 27 maja wystąpił w Sanktuarium św. Jana Pawła II w Krakowie. Powiedział wówczas w wywiadzie dla Gościa Niedzielnego: Wszyscy jesteśmy dowodem na to, że istnieje Bóg. Oczywiście można wyszukiwać argumenty przeciw tej prawdzie. Ale czy można znaleźć argumenty przeciw istnieniu życia? A to życie właśnie jest najwyższą wartością przemawiającą za istnieniem Kogoś ponad nami, dowodem na istnienie.         

 

 

 

 

Następny [sługa] przyszedł i rzekł: Panie, tu jest twoja mina, którą trzymałem zawiniętą w chustce (…).  Odpowiedział mu: Według słów twoich sądzę cię, zły sługo (Łk 19,20 – 22)

             Czemuż to Jezus nazywa tego poczciwego człowieka złym sługą? Przecież on nic złego nie zrobił, niczego nie ukradł - dostał 1 minę, czyli 570 g. (złota, srebra?) i tyle samo oddał. Owszem, można by pomyśleć o grzechu zaniedbania, wszakże jego kompani otrzymali po kilka min i pomnożyli je wielokrotnie. Chodzi jednak o coś więcej, jeden z biblijnych komentarzy mówi, że chusteczka, w której ów człowiek przechowywał depozyt, to po grecku sudarion. Tym słowem Biblia określa materiał służący do owinięcia zwłok, dokładnie twarzy zmarłego. Teraz już łatwiej zrozumieć oburzenie. Mina została potraktowana jako coś, z czym nie da się nic zrobić, coś obumarłego i bezużytecznego. No, może wyciąganego, jak ozdoby choinkowe, z jakiś zakamarków, aby przez jakiś czas nacieszyć nimi wzrok. Dlatego w połowie Adwentu przejmijmy się tą prawdą – Jezus rodzi się w Betlejem i żyje. Prawda Ewangelii nie straciła niczego ze swej aktualności, nie zawijajmy jej w sudarion i nie składajmy w grobie.

 

 

 

 

 

        [To wam oznajmiamy], co było od początku, cośmy usłyszeli o Słowie życia, co ujrzeliśmy własnymi oczami, na co patrzyliśmy i czego dotykały nasze ręce (…)  oznajmiamy wam, cośmy ujrzeli i usłyszeli, abyście i wy mieli współuczestnictwo z nami (1J 1,1.3)

        Św. Jan Ewangelista to, jak wiemy, jedyny z apostołów, który towarzyszył Panu Jezusowi na Kalwarii. Mimo że był najmłodszy z grona Dwunastu, to jednak zachował w sercu najwięcej odwagi, hartu ducha i miłości wobec Mistrza. Nie przestraszył się nienawiści Żydów, potęgi Rzymian, wrzasku tłumów i stał pod krzyżem Jezusa aż do końca. Warto zapytać o przyczynę takiego stanu rzeczy, o źródło wiary nieustraszonej i odnaleźć ją w przytoczonych na wstępie słowach. Wynika z nich, że ten, kto patrzył, słuchał, dotykał Boga, jest przekonany o Jego istnieniu. Ma w sobie ową moc, która jest udziałem wszystkich przyjmujących Słowo (por. J 1,12). Czy chcesz, aby ta moc stała się również i dla ciebie niewyczerpanym źródłem Życia?

 

Jezus, widząc ich wiarę, rzekł do paralityka: Synu, odpuszczają ci się twoje grzechy (Mk 2,5)   

     Scena uzdrawiania paralityka podpowiada wiele wniosków. Jezus leczący wpierw duszę, a potem ciało wskazuje na właściwą hierarchię w patrzeniu na człowieka. Ważne jest też Jego odwołanie się do wiary przyjaciół paralityka, zachęcające do wstawiania się przed Bogiem za bliźnimi i dzielenia się z nimi bogactwem wiary. Jeden z biblistów wskazał na jeszcze inny wątek. Otóż możne dziwić pozornie bezduszne podejście Jezusa do tego chorego.   Niepełnosprawny człowiek cierpi, a tu Chrystus wypomina mu jego grzechy… Tak jednak nie jest, gdyż najpierw pada ogromnie ważne słowo - synu. Owszem, jestem grzesznikiem, ale przede wszystkim synem! Mimo że jestem grzesznikiem, to jednak nie przestaję być synem, bo moja słabość nie przeszkadza Bogu być moim Ojcem. Wiesz o tym?     

 

 

Skąd On to ma? I co za mądrość (…)? I takie cuda dzieją się przez Jego ręce. Czy nie jest to cieśla? (Mk 6,2-3) 

        Wątpliwości mieszkańców Nazaretu mogły ich doprowadzić do wiary w Jezusa Chrystusa jako Boga. Słusznie pytali: Skąd On to ma? Znali Go jako swego sąsiada, cieślę, człowieka mijanego tysiące razy na miejskich uliczkach… I oto ktoś taki czyni niezwykłe rzeczy, przemawia jak nikt wcześniej. Coś tu nie pasuje! Przecież zwykły cieśla nie jest w stanie tak postępować! A więc… Niestety, przyzwyczajenia, utrwalony stereotyp, zaszufladkowany obraz Jezusa zwyciężył. On jest cieślą, kropka, amen! Nie popełnijmy takiego błędu w Wielkim Poście, pozwólmy się Chrystusowi zaskoczyć. A i sami wyjdźmy z utartych szlaków wiary, uczestnicząc może po raz pierwszy w życiu w Gorzkich Żalach czy zamkniętych rekolekcjach.