„Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie” (J 2.5).

Często myślę o tych słowach Matki Bożej jako o swoistej syntezie

 chrześcijaństwa. No bo:

        „ZRÓBCIE” – wiara rodzi się, co prawda z kontemplacji, ale jest 

konkretną postawą życiową. Potrzebuje też czynu. Bez uczynków jest martwa

 (por.Jk 2,17).

       

        „WSZYSTKO” – wierząc, przyjmuję; albo owo Jezusowe „wszystko”,

 albo wcale nie wierzę. Nie ma bowiem wiary w 50%, co drugi dzień,

 na Wielkanoc, czy z okazji pogrzebu.

         „COKOLWIEK” – często Boże prawdy są trudne do zrozumienia,

a przykazania jakby „nieżyciowe” jak choćby w przypadku Kany Galilejskiej, 

gdzie Jezus polecił podać wodę ludziom, którzy czekali na wino. Po prostu: 

„Boże, choć Cię nie pojmuję, jednak nad wszystko miłuję!”

          „POWIE” – On powie, bo to przecież wiara w Boga i wiara Bogu. 

Trzeba się bronić przed popadnięciem w taką postawę, gdzie człowiek (ogarnięty egoizmem) staje w miejscu Pana Boga. Coś w stylu:

 „Wierzę w Boga, ale w tej oto sprawie, ja (bożek TY) mam swoje zdanie”.