Królestwo niebieskie podobne jest do króla, który wyprawił ucztę weselną swemu synowi. Posłał więc swoje sługi, żeby zaproszonych zwołali na ucztę, lecz ci nie chcieli przyjść (Mt 22,2-3)     

       Jezusowa przypowieść o zaproszonych na ucztę była czytana podczas liturgii wraz ze słowami Ezechiela o Bożej obietnicy: Pokropię was czystą wodą, abyście się stali czystymi(…). I dam wam serce nowe i ducha nowego tchnę do waszego wnętrza, odbiorę wam serce kamienne, a dam wam serce z ciała (Ez 36,25-26). Słowa te obrazują dar nawrócenia i przemiany naszych serc. Serca kamienne Bóg przemieni w serca z ciała. Człowiek o takim wnętrzu nie tylko zerwie z grzechem i przestanie czynić zło. On także, a może przede wszystkim, zrozumie, że jest zaproszony na ucztę. Otworzy oczy i zobaczy, że bycie z Panem Bogiem to uczta radości i braterstwa, to coś przyjemnego, dobrego i wartego jego uwagi. Nie ma w tym niczego na siłę, żadnych nudów, zawracania głowy, zaliczania Mszy… Bóg urządza tylko wspaniałe uczty i wszyscy jesteśmy na nie zaproszeni.